حکایت زیبا (۸)
بسم الله الرحمن الرحیم
تَهَدَّمَتْ_وَاللَّهِ_أَرْکَانُ_الْهُدَى
وقتی آسمان و زمین به تلاطم درآمد و نـدای جبرئیـل پشت عالم را لرزاند، مـردم کـوفه فهمیدند که محراب، با خـون عـلی علیه السـلام رنگین شده. حسنین علیهم السلام به‌سمت مسجد دویدند
عده‌ای از مردم خواستند امـام را بلند کنند تا بـه نمازش ادامه دهـد ، اما آن حضرت ، توان ایستادن نداشت . نماز را نشسته تمام کرد و از شدت زخم و زهر بی هوش شد. امام را امام حسن و امام حسین علیهـم السلام به مـنزل رساندند
باوضو آمد به قصد لیلة الفَرقَت، علی ابن‌ملجم درشب احیاچه قرآنی‌گشود
ابن ملجم لعنت الله علیـه را نزد امام آوردند. امام به صورت او نگاه کرد و با صدای ضعیفی فرمـود: آیا من امام بدی برای تو بودم؟ آیا درحق تو لطف و احسان نکردم؟ با آنکه می‌دانستم تو مرا خواهی کشت، خواستم با این کار مانع آن شوم که شقی ترین افراد باشی و از گمراهی بیرون بیایی ...
امیرالمومنین علیه السلام سفارش او را به امـام حسن علیـه السـلام کردند: پسـرم ، با او مـدارا کن! نمی بینی که او چگونه چشمانش از ترس درحدقه میچرخد ودلش مضطرب است. امام حسن علیه‌السلام عرض کرد پدرجان او تو را کشت و تو مـرا امر به مـدارا می کنی؟!
امام فرمودند: ما اهلبیت رحمتیم. به او از غذا وآشامیدنی خودت بخوران اگـر از دنیا رفتم ، او را قصاص کن وگرنه خـودم داناترم که با او چه کنم و من به عفو کردن اولی هستم
