امام زمان (عج) (۵۷)
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا بقیه الله
فلا نجاه ولا مفزع الا انتم
نجات ، قرار گرفتن در جایگاه بلند(تپه) است.
برای رسیدن به این جایگاه اراده و همت بلند لازم است که در سایه امام زمان قرار بگبربم دسترسی یدا میکنیم
در این فراز نمی گوییم نجات از طریق شماست بلکه می گوییم نجات خود شما هستید.
وجود مقدس امام نه تنها ارام بخش است هدایت گر و امنیت دهنده است
در واقع اگر بخواهیم نجات پیدا کنیم باید به خود شما متوسل شویم و اگر شما را بشناسیم در یک بلندا و رفعت قرار می گیریم و نوع دیدگاه ما نسبت به امور عوض می شود.
مولای من از کودکی فهمیدم که منجی هستی تو هستی و فهمیدم تا به شما اعتماد نکنم نمیتوانم از برکات هدایت بهرمند شوم بی هدایت نجاتی نیست
پس نجات ما در قرب و وصل و نزدیکی به شماست و نجات، خود شمایید.
مفزع، محل جزع و فزع است.مفزع، خود شمایید.
یعنی وقتی به شما می رسیم ناله ی ما از قصور و کوتاهی هایمان و دوریهایمان بلند می شود که آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم...
گنج در کنار دست ماست و ما در بیراهه می رویم...
گنج مادی زمانی ثمر میدهد که دست اهلش باشد و بتواند استفاده کند انبار داری نکند گنج نگهبان او باشد نه اینکه او نگهبان گنج باشد
گنج معنوی تنها نزد اهلش معنا پیدا میکند و این گنج تنها در محضر امام عصر نصیب اهلش میشود برای رسیدن به این گنج لازم است تابع امام زمان دنبال رضایت امام بود
در واقع بابت هیچ چیز جزع و فزع نداریم مگر اظهار دوری و بُعدی که از شما داریم.
دوری از امام عین فقر و محرومیت است
ما به امام زمان که می رسیم باید درد فراغ را نشان دهیم و همه احساس خود را به نمایش بگذاریم ، باید دلتنگی را به ایشان بگوییم که بدون امام به همه ما سخت می گذرد
