آشنایی با دفاع مقدس فصل پنجم ( ۱۲ )دفع تجاوز

آشنایی با دفاع مقدس فصل پنجم دفع تجاوز (۱۲ )🍃🌷🍃🌷🍃🌷

مواضع سازمان‌های منطقه‌ای و بین المللی✳ پس از فتح خرمشهر، مجامع و سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی سکوت خود را شکستند و تصمیمات گوناگونی اتخاذ نمودند؛ از جمله این که: « شورای همکاری خلیج فارس به ریاست شاهزاده فهد ولیعهد وقت کشور عربستان در تاریخ ۱۳۶۱/۳/۹ تشکیل جلسه داد و خواهان توقف جنگ شد. ناظران مطلع نیز اظهار کرده‌اند که مقامات عربستان سعودی در نظر دارند از فرانسه و مقامات این کشور درخواست نمایند تا برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق اقداماتی را آغاز نمایند.» سازمان کنفرانس اسلامی نیز با تشکیل کمیته میانجیگری، درصدد برآمد که جنگ بین ایران و عراق را متوقف کند. حبیب شطی --دبیرکل وقت سازمان کنفرانس اسلامی در این باره گفت: « در ارتباط با جنگ ایران و عراق ۴۳ کشور عضو کنفرانس اسلامی تلاش خواهند کرد که این دو کشور ،ملت اسلامی را که از بیش از یک سال قبل درگیر یک جنگ خانمان سوز هستند، با یکدیگر آشتی دهند.» شورای امنیت سازمان ملل متحد که طبق منشور سازمان مسئولیت دفع تجاوز به کشورها را عهده دار است، به طور جدی قضیه جنگ ایران و عراق را دنبال نکرد. اعضای شورای امنیت تنها در ششم مهرماه ۱۳۵۹ ( ۲۸سپتامبر۱۹۸۹) تشکیل جلسه داد و به اتفاق آرا قطعنامه ی۴۷۹ را تصویب کرد. به طوری که ملاحظه می شود این قطعنامه باعنوان «وضعیت میان ایران و عراق »با اظهار نگرانی از دو کشور درخواست می‌کند که از هرگونه کاربرد بیش تر زور خودداری کنند. جای بسی تعجب است که درخواست عدم استفاده از زور( حتی به صورت مشروع) زمانی مطرح شده است که قسمت زیادی از غرب و جنوب غربی ایران در اشغال نیروهای عراقی بود و شورا با حکم آتش‌بس در خاک ایران، از نیروهای متجاوز درخواست نکرد که به مرزهای بین‌المللی بازگردند، بلکه خواسته ی واقعی شورا آن بود که دولت قربانی تجاوز( ایران ) از دفاع مشروع برای دفع تجاوز دست بردارد .این امر خود نقض صریح ماده ۵۱ منشور ملل متحد است. پس از قطعنامه ۴۷۹ شورای امنیت سازمان ملل متحد به مدت ۲۲ ما سکوت کرد و این در ایامی است که رژیم عراق در اوج پیروزی است ،اما پس از عملیات بیت المقدس، شورای امنیت هم‌صدا با سایر کشورهای متحد عراق، برای توقف جنگ سکوت خود را شکست و در پی درخواست کشور اردن و آمریکا( دو متحد عراق در جنگ با ایران) تشکیل جلسه داد ودر۱۳۶۱/۴/۲۱ (۱۲ژوئیه۱۹۸۲) قطعنامه ی ۵۱۴ را با اتفاق آرا تصویب کرد. در این قطعنامه ،بر خلاف قطعنامه ۴۷۹، برای نخستین بار از برقراری آتش بس و عقب نشینی نیروها به مرزهای شناخته شده ی بین المللی و تشکیل نیروهای پاسدار صلح و استقرار آن ها سخن گفته شده و احترام به حاکمیت ،استقلال، تمامیت ارضی و عدم مداخله در امور داخلی کشورها مورد توجه قرار گرفته است. بدیهی است که این موارد ضرورت داشت که در زمان برتری نیروهای عراقی و اشغال بخشی از مناطق و شهرهای مرزی ایران هم به طور جدی از سوی شورای امنیت سازمان ملل مطرح می‌شد؛ حال این که به چه علتی شورای امنیت پس از ۲۲ ماه سکوت به فکر وظایف اولیه و ابتدای خود افتاد، جای بسی سوال و تعجب است . ایران قطعنامه ی۵۱۴ را نپذیرفت ،زیرا هنوز تا خواسته‌های مشروع خویش نظیر معرفی متجاوز و پرداخت خسارت و تضمین صلح، راه درازی در پیش رو داشت و قطعنامه ی۵۱۴ هیچ راهکاری برای تحقق مقاصد مشروع ایران پیشنهاد نکرد.