امام خمینی (ره)خورشید انقلاب (۳۹)

 

 بسم الله الرحمن الرحیم

 عشق به مردم

علاقه و عشق امام نسبت به مردم بسیار زیاد بود. ایشان حتی کمترین رنج آنان را تحمل نمی کردند و هیچ گاه اجازه نمی دادند که به خاطر او مردم در زحمت بیفتند، اگرچه در حدّ کنار زدن مردم از جلو راه باشد. آقای سید علی شاهرودی، پسر آیت اللّه  شاهرودی، نقل می کرد که: روزی در حرم مطهر حضرت علی (ع) دید که امام در میان جمعیت انبوه قرار دارند و هر لحظه، خطر آن است که زیر دست و پا بیفتند؛ اتفاقاً در همان لحظه دو نفر نیز به عنوان همراه در پشت سر امام بودند. آقای شاهرودی به آن دو نفر اعتراض می کند که چرا ایستاده اید؟ آنها پاسخ دادند: «جرأت دخالت نداریم، آقا اجازۀ راه بازکردن به ما نمی دهند». سید علی شاهرودی عصبانی می شود، عبا را به گوشه ای می اندازد و جلو می رود و با سلام و صلوات مردم را از سر راه امام کنار می زند؛ امّا امام مرتب دست به پشت او می زدند و وی را از این کار منع می کردند.

یکی از شاگردان امام نقل می کرد: «روزی در  حرم مطهر حضرت امام حسین(ع)، حضرت امام را دیدم که در میان انبوه زائران گیر کرده اند و نمی توانند قدمی پیش بگذارند؛ جلو دویدم و با کنار زدن مردم، راه را برای ایشان باز کردم. امام با اعتراض و ناراحتی مرا از این کار منع می کردند؛ ولی من بی توجه، به کار خود ادامه می دادم. ناگهان متوجه شدم که امام از مسیری که من برای ایشان باز کرده ام، نیامده و تغییر مسیر داده اند و در لابه لای جمعیت به راه خود ادامه می دهند.[4]

 تواضع و فروتنی

در نجف گاهی اتفاق می افتاد که امام از روی پشت بام متوجه می شدند که چراغ آشپزخانه یا دستشویی روشن مانده است. در این موارد به خانم یا دیگر کسانی که در پشت بام بودند، دستور نمی دادند که بروند و چراغ را خاموش کنند؛ بلکه خود سه طبقه را در تاریکی پایین می آمدند و چراغ را خاموش می کردند و باز می گشتند. گاهی نیز قلم یا کاغذی می خواستند که در اتاق طبقه دوم منزل بود. در این شرایط نیز به هیچ کس حتی به نوه هایشان دستور نمی دادند که برای او قلم و کاغذ بیاورند؛ بلکه خودشان برمی خاستند از پله ها بالا می رفتند، و آنچه را که لازم داشتند، بر می داشتند و بازمی گشتند.[5]

جلوگیری از غیبت و تهمت

هنگامی که امام در مجلس عمومی بودند، کسی جرأت غیبت کردن یا تهمت زدن نداشت و روح معنوی در مجلس حاکم بود؛ همچنین در مجالس خصوصی نیز کسی جرأت نمی کرد، سخن از دیگری بزند. بارها امام می فرمودند: من راضی نیستم کسی در بیرونی منزل من غیبت کند؛ و با تمام نیرو از غیبت کردن افراد جلوگیری می کردند.

یکی از شاگردان امام می گوید: «روزی امام در درس تشریف آوردند و به قدری ناراحت بودند که نفس ایشان به شماره افتاده بود، به جای درس نصیحت تندی نمودند و رفتند و سه روز نیامدند. چون شنیده بودند که یکی از شاگردان ایشان درباره یکی از مراجع غیبتی کرده است. امام از همان ایام جوانی در مجلسی که شرکت می کردند، به هیچ وجه اجازه نمی دادند کسی غیبت کند؛ و اگر کسی صحبت می کرد و می خواست شروع به غیبت کند، فوری ایشان مطلب را بر می گرداندند و رشته سخن را تغییر می دادند.[6] 

سکوت

یکی از ویژگیهای معروف امام، که نمودار حکمت و وارستگی ایشان است، اصل سکوت است، و سخن گفتن در حداقل و مبتنی بر ادای تکلیف. به همین جهت، زیاد دیده می شد که امام در نجف، بعد از غروب به مدت نیم ساعت هر شب برای دیدار عمومی به اتاق بیرونی تشریف می آوردند، جز «سلام و مسّاکم اللّه  بالخیر» تا آخر جلسه به سکوت برگزار می شد؛ و تا مردم سؤالی نمی کردند، ایشان حرفی نمی زدند