امام خمینی (ره)خورشید انقلاب (۵۴)

 

‎ بسم الله الرحمن الرحیم

سیره امام

‏‏بعد از مدتی توقف امام در جماران از طرف ارتش آمدند تا جایی را برای‏‎ ‎‏فرود هلی کوپتر فراهم آورند که اگر وقتی مسئله ای یا حادثه ای رخ دهد،‏‎ ‎‏بتوانند امام را بدون درنگ از آن مکان به جای دیگر انتقال دهند. حضرت امام‏‎ ‎‏متوجه صدای ماشینهایی شدند که قطعه زمینی در نزدیکی منزل ایشان را‏‎ ‎‏تسطیح می کردند. بلافاصله پرسیدند: اینها چه می کنند؟ جواب داده بودند:‏‎ ‎‏زمینی را صاف می کنند تا هلی کوپتر به راحتی بتواند در آنجا بنشیند.‏

 امام فرمودند: این کار برای چیست و چه کسی گفته است؟‏

‏‏  به نظر اطرافیان آمده بود که شاید من این کار را کرده ام. من گفتم: این کار به‏‎ ‎‏من ارتباطی ندارد و مربوط به برادران ارتش است. یادم است که در آن ایام‏‎ ‎‏نمایندۀ امام در ارتش، حضرت آیت اللّه خامنه ای بودند که امام ایشان را‏‎ ‎‏خواستند و فرمودند: من راضی نیستم یک چنین کاری صورت گیرد و بدانید‏‎ ‎‏هر شرایطی در اینجا پیش بیاید، به هیچ جا نخواهم رفت و این کار را اگر‏‎ ‎‏بنابراین است که من راضی باشم، به هیچ وجه راضی نیستم؛ که دیگر اقدامی‏ نشد

‏‎حجت الاسلام والمسلمین سیدحسن امامی

امام در عین اینکه به مصرف وجوهات نظر داشتند، خیلی هم دقیق‏‎ ‎‏می شدند که یک وقتی خدای نخواسته یک ریالش بی مورد مصرف نشود.‏‎ ‎‏بعضی افراد بودند که می خواستند با یک تیر چند نشان بزنند. آنها‏‎ ‎‏می خواستند در یک مرکز مثلاً مسجدی یا مدرسه ای پولی بدهند و این پول‏‎ ‎‏را چندجا حساب کنند که برای امام تحملش خیلی ثقیل بود. اینها هم‏‎ ‎‏می خواستند سهم امامشان را داده باشند و هم می خواستند که به آنها جواب‏‎ ‎‏منفی داده نشود. مکرر اتفاق می افتاد برای کمک به مسجد به ایشان نامه‏‎ ‎‏می نوشتند و ایشان متوجه می شدند که اینها برای مسجد می خواهند پول‏‎ ‎‏بدهند اما می خواهند هم مراجعین را از سر خودشان دفع کنند هم می خواهند‏‎ ‎‏سهم امام را داده باشند؛ و مصارف بیهوده ای که مثلاً گاهی ممکن بود بخواهند‏‎ ‎‏پای این چیزها بگذارند، اینها را استفتاء می کردند و می پرسیدند. نظر ایشان‏‎ ‎‏این بود که اینها در مصارف خودش خرج بشود و سهم سادات هم زیر نظر‏‎ ‎‏مراجع باشد تا بیجا مصرف نشود.‏

آیت اللّه محمد امامی کاشانی

‏‏‏‏ زندگی امام بسیار ساده و مردمی بود، گاهی که از درس ایشان بیرون‏‎ ‎‏می آمدیم، برای طرح سؤالاتی خدمتشان می رفتیم، در بین راه می دیدیم که‏خیلی عادی به مغازه ها مراجعه کرده و شخصاً خریدهای منزل را انجام‏‎ ‎‏می دادند. این سادگی و معمولی بودن ایشان در زندگی معنی واقعی زهد بود؛‏‎ ‎‏کم مصرف می کرد و زیاد بهره می رساند و وجودش همواره نسبت به‏‎ ‎‏دیگران خیر و برکت بود و حتی در زمان مرجعیت هم این مشی ساده زیستی‏‎ ‎‏و زاهدانه را داشتند و در نگاه ایشان بیت المال از اهمیت ویژه ای برخوردار‏‎ ‎‏بود.‏

احمدآقا صحبت می کردیم. ایشان این مطلب را به من گفتند: امام لیوان‏‎ ‎‏آب را که یک مقدار آن را میل می کنند، بقیه را کاغذ یا دستمالی می گذارند‏‎ ‎‏روی لیوان آب و دفعه دیگر می خورند. چندین بار هم به ایشان گفتیم که‏‎ ‎‏ممکن است میکروبی وارد لیوان شود، می فرمودند نه، دهانۀ لیوان را‏‎ ‎‏می پوشانم، چیزی وارد آن نمی شود.