باید از روی پا بشناسیدم!

 

 

 

برش هایی از مرگ آگاهی شهید حاج یونس زنگی آبادی

برش یکم:

قبل از کربلای پنج آمد قرار گاه. موقع خداحافظی رگ گردنش را بوسیدم و التماس کردم شفاعتم کند.

گفت: این طور نگو،خدا به همه توفیق بدهد.

بار دوم که التماس کردم، گفتم:به خدا قسم چیز دیگری می بینم.

لبخندی زد و گفت: پس تو هم فهمیدی؟

خودش زمان شهادتش را می دانست. ص ۶۶

برش دوم:

از بالای خاکریز صدایم زد.بی مقدمه به خورشید اشاره کرد و گفت:

می بینی آفتاب چه طور غروب می کند؟

با تعجب گفتم: بله.

گفت: آفتاب عمر من هم دارد غروب می کند. ص ۶۸

برش سوم:

گفت: از من راضی هستی یا نه؟… آن دنیا یقه ام را نگیری؟

گفتم :من حلالت کردم از تو راضی ام.

گفت اگر از ته دل این را گفتی،آن دنیا شفاعتت را می کنم. ص ۷۰

برش چهارم:

کنار ماشین که رسید گفت: جورابم را جا گذاشته ام.

رفت داخل خانه و من را صدا زد.وقتی رفتم داخل، گفت: با من مشکلی نداری؟

گفتم : نه.

گفت: مادر من مثل مادر خودت است.

من این دفعه بر نمی گردم و شهید می شوم.

جورابش را از جیبش در آورد و پوشید. ص ۷۲

برش پنجم:

گفت: من که شهید شدم،باید از روی پا بشناسیدم.دوست دارم مثل امام حسین علیه السلام شهید شوم.

روی تابوت را که کنار زدم،جای سر پاهایش بود. ص ۸۰

برش ششم:

داشت فاطمه را می بوسید، تا من را دید رنگش عوض شد.گفت: حاجی زخمی شده آوردندش کرمان.

گفتم : پس  حاجی شهید شده.گفت : نه! علی شفیعی شهید شده.

گفتم: حاجی هم شهید شده؟ گفت: نه علی یزدانی شهید شده.

گفته بود : اگر کسی آمد، گفت: زخمی شده ام و من را آورده اند کرمان،شما بدانید شهید شده ام. ص ۷۱

 مثل مالک، چاپ اول ،۱۳۸۵،چاپ الهادی

jfrn.ir جبهه فرهنگی راویان نور