به نام آنکه دروعده هایش تخلفی نیست

 لیوانی چای ریخته بودم و منتظر بودم خنک شود. ناگهان نگاهم به مورچه ای افتاد که روی لبه ی لیوان دور میزد. نظرم را به خودش جلب کرد. دقایقی به آن خیره ماندم و نکته ی جالب اینجا بود که این مورچه ی زبان بسته ده ها بار دایره ی کوچک لبه ی لیوان را دور زد. هر از گاهی می ایستاد و دو طرفش را نگاه میکرد. یک طرفش چای جوشان و طرفی دیگر ارتفاع. از هردو میترسید به همین خاطر همان دایره را مدام دور میزد. او قابلیت های خود را نمیشناخت. نمیدانست ارتفاع برای او مفهومی ندارد به همین خاطر در جا میزد. مسیری طولانی و بی پایان را طی میکرد ولی همانجایی بود که بود. یاد بیت شعری افتادم که شاعر میگفت : " سالها ره میرویم و در مسیر ، همچنان در منزل اول اسیر" ما انسان ها نیز اگر قابلیت های خود را میشناختیم و آنرا باور میکردیم هیچگاه دور خود نمی چرخیدیم. هیچگاه درجا نمیزدیم. گره ای پیش روی ما نخواهد الا راهی برای باز کردن ان وجود دارد گره ای که باز نمیشود در نا امیدی است🌴🌱🌴🌱🌴🌱🌴🌱🌴

 

             داوداحمدپور