خوف ترس حزن آدمی را رها نخواهد کرد

، یکی ازاین می ترسد که خطای مرتکب شده اش را پدر و مادرش بفهمند، یکی از این می ترسد که یک روزی چیزی را که خیلی دوستش دارد را از دست بدهد و امثال این موارد ... اما در کنار این ترس های مادی و دنیوی، هستند افرادی که یک ترس و خوف زیبایی در وجودشان نهفته و با آن ها همراهی می کند .... خوف، ترس، حزن، غم آدمی را رها نخواهد کرد؛ چه ولی خدا باشی چه ولی شیطان باشی خوف و حزن همیشه با شما هست منتها اگر با خدا نباشی این خوف مخرب است و تو را آب می کند ولی اگر با خدا باشی این خوف نه تنها برای تو زیانی ندارد بلکه محرک است؛ تو را متعالی می کند، تو را بالا می برد قبض و بسط سیری است می گوید «أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَاخَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ» (یونس/ 62) نمی گوید اولیاء الهی خوف ندارند نه، می گوید خوفی که به زیانشان باشد ندارند، خوف مخرب نیست انسان بدون خوف که نمی شود. حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه در بیان ویژگی های اولیاء خدا می فرمایند: تَجَلْبَبَ اَلْخَوْفَ (نهج البلاغه، خطبه 86) خوف سر تا پای این ها را احاطه کرده در هم پیچیده و پوشیده منتها یک خوف مقدس و متعالی و یک خوف رشد دهنده، همان خوفی که گاهی وقت ها حافظ از آن یاد می کند که: ذره ی خاکم و در کوی تو ام جای خوش است ترسم اِی دوست که بادی ببرد ناگاهم می گوید مثل یک گرد و غباری هستم که روی دامن تو نشستم، تمام ترس و خوفم این است که یک باد هوسی بوزد و من را از دامان تو دور و جدا بکند. پس این ها سر تا پا خوف هستند می گوید پس فکر نکن حالا که من به آستان میکده درآمده ام دیگر کارم تمام است، بر آستان میکده خون می خورم؛ مدام دائم دارم غصه می خورم، ترسان هستم، خائف هستم ... انگار این غصه از ما جدا نمی شود از روز ازل برای ما مقدر شده است. از نگاهی دیگر هم می توان نگاه کرد و آن اینکه آدمی هیچ گاه خالی از ترس نیست؛ حال یا ترس از خدا یا ترس از آتش. رحمت خدا به اندازه ای است که او مشتاق بازگشت انسان های گناهکار است. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله می فرمایند: هر آینه شادى خداوند از توبه بنده خود بیشتر است تا شادى نازایى که بچّه مى آورد و گم کرده اى که گمشده خود را مى یابد و تشنه اى که به آب مى رسد.[۱] و کسی که توفیق توبه پیدا می کند، باید امیدوار به رحمت الهی باشد. چرا که امام على علیه السلام می فرمایند : به هر کس [توفیق] توبه داده شود از قبول آن محروم نمى شود و به هر کس [توفیق ]استغفار عطا گردد از آمرزش محروم نمى ماند.[۲] همچنین پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرموده اند: توبه ، گذشته ها را از بین مى برد.[۳] و کسى که از گناه توبه کند مانند کسى است که گناهى نکرده است.[۴] از سویی نیز ناامیدی از رحمت الهی خود از گناهان کبیره است و خدای متعال ما را از آن باز داشته و وعده بخشیدن همه گناهانمان را داده است: «قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ[زمر/۵۳] بگو: اى بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‏ اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مى ‏آمرزد.» حتی در حدیثی از امام رضا (ع) ناامیدی از رحمت الهی، بعد از شرک بزرگترین گناه کبیره شمرده شده است: « حضرت فرمودند: اى عمرو! بزرگترین گناه کبیره، شرک به خداوند است، ... و بعد از آن ناامیدى از رحمت خداوند است»[۵] بنابراین باید متوجه باشیم که هر گناهی هر چند بزرگ، تا زمانی که در میدان امتحان (زندگی دنیا) حاضر هستیم، قابل جبران است. و ایجاد ناامیدی در دل از امکان اصلاح، عملی شیطانی است. شیطان قبل از گناه انسان را با وسوسه رحمت الهی، به بدبختی سوق می دهد و پس از گناه، با ایجاد ناامیدی، سعی می کند در بدبختی نگاه دارد. و انسانی که متوجه دشمنی شیطان باشد، باید مکر و فریب او را کنار زده، و هر چه سریعتر برای توبه اقدام کند. و این قدر به رحمت الهی امید داشته باشد که دیگر اثری از زشتی گناه باقی نماند: «مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحیماً[فرقان/۷۰] کسانى که توبه کنند و ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند، که خداوند گناهان آنان را به حسنات مبدّل مى ‏کند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان بوده است.» البته باید توجه کرد که بعد از ناامیدی از رحمت الهی، بزرگترین گناه کبیره، ایمن شدن از مکر الهی است. و کسی که توبه را به تاخیر می اندازد و گناه خود را کوچک می شمرد، در معرض عقوبت شدید خدای متعال قرار می گیرد. رحمت الهی برای کسی است که بر گناه خویش اصرار نکند و هر موقع در دل او، میل به توبه احساس شد، سریع آن را انتخاب کرده و به طور کامل از گناه اعراض کند: «وَ الَّذینَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لَمْ یُصِرُّوا عَلى‏ ما فَعَلُوا وَ هُمْ یَعْلَمُونَ [ال عمران/۱۳۵] (و آنها که هنگامى که مرتکب عمل زشتى شوند یا به خود ستم کنند به یاد خدا مى ‏افتند و براى گناهان خود طلب آمرزش مى ‏کنند- و کیست جز خدا که گناهان را ببخشد- و اصرار بر گناه نمى ‏کنند با اینکه می دانند.»