راویان مقاتل عاشوراچه کسانی بودند

 

با وجود به شهادت رسیدن تمام مردان در ظهر عاشورا پس نویسندگان این وقایع، آنها را چه طور نوشته اند؟

به گزارش پیام خبر، خواندن مقاتل و روایت‌های تاریخی از زبان نگارندگان، آن هم با جزئیات، گاهی برای برخی این سوال را مطرح می‌کند که با وجود به شهادت رسیدن تمام مردان در ظهر عاشورا پس نویسندگان این وقایع، آنها را چه طور نوشته‌اند؟

همه نگارندگان مقاتل شاهدان عینی نبوده‌اند

بخشی از دلیل به وجود آمدن این سوال برای یک عده شاید این تصور اشتباه باشد که تمام کسانی که کتاب‌های تاریخی را نوشته‌اند و یا مقاتل را به رشته تحریر درآورده‌اند لزوماً افرادی بوده‌اند که در محل و روز واقعه حضور داشته‌اند. برای همین هم به این پرسش می‌رسند؛ که چرا در نبرد شرکت نکرده‌اند؟ ولی باید گفت این افراد تنها گردآورندگان و مولفانی بوده‌اند که این رویدادها را طی تاریخ با استناد از گویندگان معتبر و موثق در کتاب‌هایشان روایت کرده‌اند.

اهل عصمت معتبرترین راویان تاریخ‌اند

در پاسخ به این سوال می‌توان گروه‌های مختلفی را در نظر گرفت؛ اما پیش از آن باید به این نکته توجه کرد که بخش قابل توجهی از این روایت‌ها به نقل از ائمه معصوم و اولیا بوده که در مکاشفه‌های آنها به دست می‌آمده. تا جایی که اهل عصمت را معتبرترین و موثق‌ترین بازگوکنندگان این واقعه تاریخی می‌دانند.

روایت وقایع از زبان سپاه دشمن

خیلی‌ها خیال می‌کنند؛ لزوماً راویان وقایع کربلا باید از یاران و دوستداران سیدالشهدا باشند. در صورتی که بخش قابل توجهی از این نقل قول‌ها از زبان اشقیا و دشمنان امام حسین علیه السلام روایت شده است. حتی در کنار همه کسانی که از سپاه دشمن به جمع یاران امام پیوستند بودند کسانی که در سپاه سیدالشهدا روز عاشورا امام را تنها گذاشتند. به عنوان مثال ضحاک بن عبدالله کسی بود که با امام شرط کرد تا آنجا که خودش تشخیص دهد شمشیر زدن فایده‌ای دارد کنار حضرت می‌ماند او در آخرین لحظات ظهر عاشورا به امام گفت: من چنین شرط کرده بودم و دیگر در ادامه فایده‌ای نمی‌بینم. برای همین صحنه را ترک کرد و زنده ماند.

نقل اتفاقات روز عاشورا از زبان اهل حرم

از طرفی بعد از به شهادت رسیدن مردان سپاه امام حسین علیه السلام اهل حرم و افرادی مثل حضرت زینب سلام الله علیها و امام سجاد علیه السلام را از ابتدا تا انتها بهترین ناظران و راویان همه وقایع روز عاشورا برشمرد که بعدها در محافل مختلف آن را برای ثبت در تاریخ بازگو کردند