ربیع قرآن (۱۶)

 

بسم الله الرحمن الرحیم

آزادگان سرافراز در دوران اسارت با همه جلوه های یاد خدا مأنوس بودند. آن ها با یاد پروردگار، هم بر سرعت رشد معنوی خود می افزودند و هم در برابر مشکلات طاقت فرسا مقاومت می کردند که در این باره خاطرات فراوان و درس آموزی حکایت شده است.

ارادت و پیوند قلبی اسیران به قرآن، بسیار زیاد بود. در اردوگاه تکریت 11، ما چند جلد قرآن داشتیم؛ اما در اردوگاه کناری، هیچ قرآنی وجود نداشت و تنها راه ارتباط ما با این برادران، درمانگاهی کوچک در اردوگاه بود؛ [پس] تصمیم گرفتیم به هر صورت ممکن، قرآن را به دست آن ها برسانیم تا با خواندن این کتاب آسمانی، ایمان و روحیه خویش را افزایش دهند؛ چون نگهبانان اردوگاه، همیشه مراقب کتاب ها بودند. بنابراین نمی توانستیم خود آن قرآن ها را به آن ها بدهیم؛ اما در فرصتی مناسب به صورت مخفیانه مقداری کاغذ، قلم و خودکار از اتاق نگهبانی برداشتیم. چون همراه داشتن قلم و کاغذ ممنوع بود، دور از چشم عراقی ها شب ها، سوره های قرآن را روی این کاغذها می نوشتیم. برادران درخواست کننده قرآن به صورت های مختلف، خود را به بیماری می زدند تا به درمانگاه راه پیدا کنند و در آنجا این کاغذهای قرآنی را به آن ها می دادیم. آن ها نیز پس از حفظ کردن هر کاغذ، آن را به دیگری می سپردند و این روش حفظ و انس با آیات الهی تا مدت ها ادامه داشت.

خاطرات فراوان و درس آموزی درباره برنامه های عبادی و معنوی آزادگان، حکایت شده است که غالباً تاوان آن ها، شکنجه های سخت بوده است

http://dahmadpoor.blog.ir/