سرکشی ابلیس

 اقتباس از نهج‌البلاغه خطبه اول و 192. ابلیس (پدر شیطانها) در صف عرشیان بود، او شش هزار سال در پیشگاه خدا، عبادت نمود. خداوند بزرگ هنگامی که حضرت آدم (پدر انسانها) را آفرید و روح انسان را در او دمید، برای بزرگداشت خلقت آدم، به همه‌ی فرشتگان و به ابلیس فرمان داد که آدم را سجده کنید [6] همه او را سجده کردند، ولی ابلیس تکبر نمود و با یادآوری اصل خلقت خود و خلقت آدم، خود را بزرگتر پنداشت و به آدم گفت: انا ناری و انت طینی: «من از آتش آفریده شده‌ام و تو از گل و خاک» و همین فکر غرورآمیز، او را از انجام فرمان خدا بازداشت و در نتیجه، اعمالش پوچ و بی‌محتوا گردید. و از درگاه خداوند، رانده و مطرود شد، که امیرمومنان علی (ع) می‌فرماید: [صفحه 12] از داستان ابلیس، پند و عبرت بگیرید، از این رو که عبادات طولانی و کوششهای فراوان او (براثر تکبر) از بین رفت، او خداوند را شش هزار سال عبادت نمود که معلوم نیست از سالهای دنیا است یا از سالهای آخرت ولی با ساعتی تکبر و غرور، همه‌ی عبادات و کوششهایش را محو و نابود کرد، گرچه ابلیس، آسمانی و عرشی بود، ولی فرمان خدا بین اهل آسمان و زمین یکی است و همه‌ی بندگان در برابرش مساوی هستند- ای بندگان خدا، از این دشمن خدا (یعنی ابلیس) برحذر باشید. داستان های نهج البلاغه