شهید صیاد شیرازی در کلام علامه علی دوانی
تلفیق فنون نظامی با فنون رزمی صدر اسلام
شهید سپهبد صیاد شیرازی در صدد بود که برای نظام دفاعی اسلام و درس هایی را که در این خصوص داشت، حتیالامکان و تا جائی که می توانست مأخذی از آیات قرآنی و احادیث اسلامی پیدا کند و با سیستم دفاعی معمول در جهان سوم هماهنگ سازد
. در کلاس درسش در دانشکده فرماندهی و ستاد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی «دافوس» و در دانشگاه افسری ارتش «امام علی(ع)» کاملا مراقب بود که این هدف را دنبال کند، به این معنی که ضمن تدریس درونی نظام و فنون رزمی، به نحوی آن را با آنچه پیغمبر(ص) و علی(ع) در جنگ ها معمول می داشتند، وفق دهد. روزی اطلاع داد که دو سه روز دیگر می خواهم دانشجویان دانشگاه افسری را به جبهه جنوب ببرم و آنچه را که درس گفته ام، با آنچه در زمان جنگ در آنها معمول داشته ایم، به آنها ارائه دهم، و افزود که من این را همه ساله معمول می دارم، حال شما هم مواردی را به اختصار از تاکتیک های رزمی پیغمبر و امیرالمؤمنین علیهماالسلام بنویسید و به من برسانید. بیست و شش نکته را نوشتم و طرف عصر به دفترش بردم. ضمن تشکر فراوان که شیوه مرضیه آن فرمانده عالی مقام بود، یک به یک آن را خواند و اگر نیازی به توضیح داشت به عرضشان رساندم. مقید بود که اعراب آیات و روایات را بگذارد و آنها را درست بخواند. شهید چند روز بعد تلفنی فرمود دانشجویان را به جبهه بردم و هدفی که داشتم به خوبی انجام گرفت. فوق العاده در دانشجویان اثر بخشید و افزود که هر کدام از نکاتی را که یادداشت کرده بودید و به کار می بستم، می گفتم این نکته را از فلانی دارم. گفتم، «تیمسار لزومی نداشت از من نام ببرید.» فرمود، «نه، باید دانشجویان رسم امانتداری و ادای حق را بدانند، چون اگر نام نمی بردم می دانستند که اطلاع از این نکات مهم تاریخ اسلام کار من نیست و باید از جائی یا از کسی گرفته باشم، پس چه بهتر که هم مأخذ را نقل کنم و هم ادای دین کرده باشم.»
شهید صیاد راننده شخصی نداشت
شهیدصیادراننده خصوصی نداشت و هرگاه راننده بود، سربازی بوده که با وسیله اداری تیمسار را به دفتر کارش یا جلساتی که می باید شرکت کند، یا دانشگاه برای تدریس می برد. در اوقات دیگر تیمسار خود پشت فرمان اتومبیلش می نشست و بچه ها را به دبستان و دبیرستان می برد، یا برای خرید می رفت.
