شهید دیالمه جوان اندیشمند انقلابی بود

 

 که به حق می‌توان او را نمونه و مصداق کامل «آتش به اختیار» دانست؛ کسی که در قبال جامعه و مردم خودش احساس مسئولیت می‌کرد و برای این احساس مسئولیت، اهل مطالعه و دانستن، مباحثه و مناظره، فعالیت و کار یدی بود. دیالمه از آن دسته انقلابی‌های مکتبی بود نه انقلابی‌های سیاسی؛ به مسائل سیاسی هم می‌پرداخت، اما آن را ذیل مباحث فرهنگی و تحقق عقاید و باورهای اسلامی می‌دانست.

همّ و غم او بیشتر تبیین صحیح مکتب اهل‌بیت(ع) بود که تنها راه نجات مردم مسلمان ایران و کشورهای اسلامی و استعمارزده را پاییندی به مکتب انسان‌ساز اسلام می‌دانست. عدول از این مکتب، تقلیل و آغشته شدنش به ایدئولوژی‌ها و مرام‌های دیگر را تاب نمی‌آورد و سفت و سخت مقابل انحرافات و التقاط فکری و عقیدتی دیگران می‌ایستاد. شخصیت‌پرستی را نمی‌پسندید و همین روحیه‌اش باعث شد که در اوج معروفیت شخصیت‌ها و گروه‌های مختلف به نقد و بررسی افکار و اندیشه‌ها و رویکردهایشان بپردازد که البته، این روحیه کار هر کسی نبود و فضای جامعه انقلابی و پرشور، آمادگی‌اش را نداشت.

سال 52 در کنکور سراسری شرکت کرد و در رشته داروسازی دانشگاه فردوسی مشهد پذیرفته و موفق شد مدرک دکترای خود را در چهاردهم اسفند ماه سال 58 بگیرد.

پدر که خود از فعالان انجمن اسلامی پزشکان بود و شهید مطهری نیز از گردانندگان اصلی آن به شمار می رفت باعث شد که عبدالحمید با فعالیت های سیاسی و مواضع افراد مختلف همچون شهید بهشتی و مهندس بازرگان و… آشنا شود و از دوران جوانی در جلسه های این بزرگان انقلابی شرکت کند.

کار به جایی رسید که عبدالحمید از سال 52 تا سال 56 به صورت مخفیانه با رژیم به مبارزه پرداخت.

سال 54 بود که با عده ای از دوستانش برای بررسی وضعیت فقر به استان سیستان و بلوچستان سفر کردند و با ساخت مستندی از شرایط آن منطقه، به وسیله ساواک دستگیر شدند اما چون مدرک قابل قبولی از آنها پیدا نشد بعد از مدتی آزاد شدند.

عبدالحمید سال اول دانشگاه بود که در خوابگاه دانشگاه کتابخانه ای اسلامی راه انداخت و با شناسایی افراد آنها را به این کتابخانه جذب می کرد.

او بعدها اقدام به برپایی محفل دعای کمیل در سطح دانشگاه کرد که این اولین بار بود که کسی دست به چنین کاری می زد که بعدها این جلسه ها به حرم امام رضا علیه السلام کشیده شد.

 

 

jfrn.ir جبهه فرهنگی راویان نور

1

 

انتشار فرامین امام مبنی بر دوری کردن از حزب رستاخیز، رهبری گروه های دانشجویی برای مبارزه با رژیم، مطرح کردن مرجعیت امام، تشکیل گروه هایی برای نشر افکار شیعی و... باعث دستگیری چندین باره اش به وسیله ساواک شد تا اینکه انقلاب به پیروزی رسید. به دنبال اوج گیری انقلاب اسلامی، وی مجمع احیا تفکرات شیعی را در دانشگاه فردوسی و شهر مشهد راه اندازی کرد و به فعالیت در این زمینه پرداخت. عبدالحمید با همه کم سن و سالی اش فعالیت های مختلفی از جمله عضویت در شورای انقلابی تزکیه دانشگاه، عضویت در هیات هفت نفره سپاه استان خراسان، عضویت در شورای اولیه حزب جمهوری اسلامی در خراسان، انجام سخنرانی های اعتقادی و سیاسی در شهرهای قم، تهران و مشهد، نقد نظرات و تفکرات بنی صدر پیش از آنکه تفکرات التقاطی اش برای بسیاری از بزرگان مشخص شود سخنرانی های شهید دیالمه در مجلس، مهدیه و بعضی از مساجد تهران، بسیاری از خطوط انحرافی احزاب، گروه ها و روزنامه ها را افشا کرد. پیش بینی های شهید قبل و بعد از شهادتش عموما به واقعیت تبدیل شد، حتی در یکی از سخنرانی هایش، که احتمال دارد آخرین سخنرانی آن شهید باشد، (در سوگ شهید چمران) عوامل اصلی که بعدها سبب جناح بندی نیروهای انقلابی و یاران انقلاب و باعث تقویت عناصری گردید که امروزه علنا ولایت فقیه، قانون اساسی، شورای عالی امنیت ملی، دولت و سایر نهادهای نظام را زیر سؤال می برند، با دلایل و شواهد کافی معرفی کرد و گفت:«متأسفانه در جلوگیری از رشد و تقویت و روی کار آمدن سردمداران این طرز تفکر، به جز دادن یک رأی منفی امروز کاری از من ساخته نیست و این را فقط به شما مردم هشدار می دهم»