عبور_از_سیم_خاردار_نفس #قسمت107

 

﷽

وقتی خانه رسیدم، بازهم مامان و اسرا نبودند و برایم یادداشت گذاشته بودند.
چادرم را از سرم کشیدم و فوری بسته ی کادو پیچ را باز کردم و با دیدن چیزی که داخلش بود، تعجب کردم.
جعبه ای داخلش بود که با پارچه مخملی مشکی رو کش، و دورش با روبان پهن قرمز بسته شده بود و روی در جعبه، با همون روبان یک پاپیون نصب بود. خیلی فانتزی و شیک. “آخه این که نیاز به کادو کردن نداشت.”
شاید نمی خواسته جعبه مشخص باشد.
با احتیاط در جعبه را باز کردم و بادیدن گلهای رز قرمزی که سطح جعبه را پوشانده بود گل از گلم شکفت.
بین گلهای قرمز با چند تا گل سفید اول اسم من نوشته شده بود و میان گلها یک جعبه ی کوچیک بود.بازش که کردم از ذوق می خواستم گوشی را بردارم و حسابی تشکر کنم ولی خودم را کنترل کردم.
یک زنجیر و پلاک زیبا که روی پلاک آیه ی وان یکاد نوشته شده بود. رفتم جلو آینه تا روی گردنم امتحان کنم، در لحظه پلاک چرخید و چشمم افتاد به پشت پلاک انگار چیزی نوشته شده بود.
وقتی برگرداندم با سیاه قلم حک شده بود، “تولدت مبارک”.
همانجا خشکم زد، سرچی در مغزم کردم یادم افتاد دو روز دیگر تولدم است.
از تعجب چشمهایم شده بود اندازه ی گردو.
یعنی او از کجا فهمیده بود.
از آویزان کردن گردن بند منصرف شدم و همانجا نشستم و به فکر رفتم.
چقدر ظرافت و لطافت دراین کادو بود.
نمی دانم چه مدت آنجا نشسته بودم و در افکارم غرق بودم که با صدای اذان گوشی ام به خودم امدم و چقدر خدارا شکر کردم که هنوز مامان و اسرا نیامده اند و راحت می تونستم افطار کنم.

#به‌قلم‌لیلافتحی‌پور

#ادامه‌دارد…

 

jfrn.ir جبهه فرهنگی راویان نور