هدیه های شعبانیه (۱)

🌱🌴🌱🌴✍داوداحمدپور
بسم الله الرحمن الرحیم
پیرزنی بود که ؛ هر روز با قطار از روستا برای خرید مایحتاج خود به شهر می آمد ...
کنار پنجره می نشست ؛ وبیرون را تماشا می نمود..
گاهی؛ چیزهائی از کیف خود در می آورد 
و از پنجره قطار به بیرون پرتاب می نمود 
 مسئول قطار  پرسید : پیرزن چکار میکنی؟
پیرزن؛ با لبخندی مهربان گفت : من بذر گل در مسیر می افشانم 
آن مرد  گفت : درست شنیدم ؛ تخم گل در مسیر می افشانی؟! 
 جواب داد ؛ بله تخم گل ...
مرد  گفت : اینرا که باد می برد ؛ بنده خدا ؟
پیرزن جواب داد ؛ ... ولی مقداری از این تخمها به زمین می رسند و خاک آنها را می پوشاند 
  گفت: با این فرض هم آب می خواهند مرد .
پیرزن گفت : افشاندن دانه با من .. آبیاری با خدا..
روزی خواهد رسید که گل و گیاه تمام مسیر را پر خواهد کرد؛ و رنگ راه تغییر خواهد نمود و بوی گلها مشام تمام ساکنین و
مسافرین را نوازش خواهد داد و من و تو و دیگران از رنگی شدن مسیر لذت خواهیم برد ...
مرد از صحبت خود با پیرزن جواب نگرفت 
 ؛ سرجای خود برگشت ...
مدتها گذشته بود که ؛ آن مرد دوباره سوار قطار شد و کنار پنجره نشسته و بیرون را نگاه می کرد 
که یک دفعه متوجه بوی خاصی شد.. کنجکاو که شد؛ دیدکه رنگ مسیر هم عوض شده است 
و از کنار رنگها و رایحه های نشاط آور رد می شدند 
و مسافرین با شوق و ذوق گلها را به همدیگر نشان می دادند 
آن مرد ؛ نگاهی به صندلی همیشگی پیرزن انداخت ؛ ولی..... جایش خالی بود 
سراغش را از دیگران گرفت ؛ گفتند : چند ماه است که ؛ از دنیا رفته است 
اشک از دیدگان آن مرد سرازیر شد 
و به نشانه احترام به آن همه احساس بلند شد و تعظیم نمود
آن پیرزن رنگ و بوی گلها را ندید و استشمام نکرد ؛ ولی هدیه ای زیبا به دیگران تقدیم کرد 

همیشه عشق و محبت و مهربانی را به دیگران هدیه بده ؛
روزی خواهد رسید که آنکس که به او محبت میکنی با انگشت اشاره 
از شما به نیکی یاد خواهد کرد
همیشه بهترین ها با حرکت من و برکت از خدا محقق میشود ...