پایان غربت شش ساله شهدای دست بسته کرخه نور درتنهایی دشت
، ۱۸ آبان ۵۹، بعثی‌ها ناغافل به روستا‌های منطقه کرخه‌نور هویزه (در پنج کیلومتری محل فعلی زیارتگاه شهدای هویزه) حمله می‌کنند و مردم بی‌پناه را به توپ و گلوله می‌بندند و حتی به حیوانات زبان‌بسته و انبار‌های آذوقه هم رحم نمی‌کنند و خوب که دِقِّ دلی‌شان را از همکاری اطلاعاتی مردم با نیرو‌های سپاه خالی می‌کنند، ۲۸ نفر از مرد‌های روستا‌ها ـ از پیرمرد ۸۱ ساله تا نوجوان ۱۷ ساله ـ را به اسارت گرفته و به جای نامعلومی می‌بردند.
دیگر خبری از اُسرا نمی‌شود تا ۲۴ فروردین سال ۱۳۶۵ که نیرو‌های جهاد سازندگی هویزه هنگام اجرای عملیات تسطیح اراضی در ۳۰ کیلومتری روستای سُمیده، وسط بیابان به تل خاک مشکوکی می‌رسند که تعداد زیادی پوکه خالی فشنگ اطرافش ریخته بود. خاک‌ها را که کندوکاو می‌کنند، می‌رسند به استخوان‌های تعدادی شهید که دست و چشم بسته با رگبار گلوله به شهادت رسیده بودند.
همان ۲۸ بی‌گناهی که بعثی‌ها از روستاهایشان ربوده و احتمالا همان روز ۱۸ آبان سال ۱۳۵۹ به شهادت رسانده بودند.
مردم روستا‌ها که عزیزی را گم کرده بودند با شنیدن خبر پیدا شدن پیکر‌ها خودشان را به محل تفحص می‌رسانند. تنها مدرک شناسایی پیکر‌های مطهر شهدای کرخه نور، لوازم شخصی باقی مانده نزد آن‌ها بود.
پس از تشییع باشکوه پیکر‌های مطهر شهدا در سوسنگرد، خانواده‌های معظم‌شان تصمیم می‌گیرند که آن‌ها را در جوار شهدای هویزه یعنی شهید علم‌الهدی و یاران باوفایش که در حماسه هویزه به شهادت رسیدند، به خاک بسپارند. لذا زیارتگاه جدیدی در جوار مزار شهدای هویزه برای این عزیزان بر پا می‌شود.
شهدای مظلوم کرخه‌نور، شهدای والامقامی هستند که تحت هیچ شرایطی حاضر به همکاری با دشمن بعثی نشدند و مرگ سرخ را به زندگی زیربار ذلت ترجیح دادند.
زیارتگاه شهدای مظلوم کرخه‌نور (از یادمان‌های دفاع مقدس خوزستان) به موازات زیارتگاه شهدای هویزه در ۴۰ کیلومتری اهواز و ۲۴ کیلومتری شهر هویزه است.
بیشتر ۲۸ شهید مظلوم کرخه‌نور از دو طایفه عرب‌زبان «بوعذار» و «بوغنیمه» هستند. از پیرمرد ۸۱ ساله تا نوجوان ۱۷ ساله. برخی پدر و پسرند. برخی برادر و برخی پسرعمو و... اهل روستا‌های سُمیده، سیار موالی و سیار احمدآباد از توابع شهر جاودان حماسه‌ها، هویزه قهرمان. نمادی مانا از جنایت صدام بی‌رحم و حامیان پلید غربی و شرقی‌اش که می‌گفت برای نجات عرب‌های خوزستان به ایران لشکر کشیده است!
اما عشایر غیور درس سازش‌ناپذیری خوبی به این متجاوزان مزدور دادند. بی‌خود نبود که حضرت آقا فرمودند: «عشایر در جنگ تحمیلی، خوب امتحانی دادند.»
