پشت مرزهای شرقی گشور چه میگذرد
دوستان و ایرانیان عزیز
پُشت مرزهای شرقی کشور، ده‌ها گروه مسلح تروریستی متخاصم، از جمله القاعده، طالبان، جندلله، جیش‌العدل، جیش محمد، شبکه حقانی، حرکت انصار، اتحاد الجهادی الاسلامی و غیره، با صدها هزار نیرو مستقر هستند.
در کنار آن‌ها، به مدد دلارهای عربستان سعودی، زنجیره‌ای از مدارس وهابی در «مناطق قبیله‌ای فدرآل پاکستان» و نواحی مرزی ایران تاسیس شده که سال‌هاست، با هدف مشخص «شیعه کُشی»، هزاران کودک و نوجوان محروم این مناطق را شستشوی مغزی می‌دهند، آلوده به تنفر و کینهٔ فرقه‌ای می‌کنند و برای «جهاد با رافضی‌‌ها» آماده می‌سازند.
پُشت مرزهای غربی کشور نیز، از شمال تا جنوب، صدها تشکُل سیّال و سلول تروریسیِ فعال و خفته وجود دارد، از داعش گرفته تا جبهه‌النصره، سازمان رجوی، پژاک و گروه‌های «الاحوازی» و جدایی‌طلب خوزستان، که هریک با هدفِ استیلای ایدئولوژیک و فرقه‌ای، ورود به خاک کشور، ایجاد خلافت، ایجاد پایگاه جدید، دستیابی به منابع، اجرای پروژه‌های اعتقادی خود یا بمنظور تغییر نقشه سیاسی منطقه فعالیت می‌کنند یا در انتظار نشسته‌اند.
جامعهٔ ایران باید به جد از خود بپرسد به چه علت از دهه‌های گذشته تا کنون، این گروه‌های تروریسی موفق شده‌اند مناطق وسیعی از سرزمین‌های همجوار را تسخیر کنند و در آن‌جا مستقر شوند، اما پُشت دیوارهای مرزی ایران متوقف شده‌اند؟
به عنوان مثال، چرا گروه «طالبان» از شرق افغانستان تا انتهای «هرات» به سرعت بال می‌گستراند و به پاکستان و برخی مناطق آسیای مرکزی نیز نقب می‌زند، اما پُشت مرز خراسان معطل می‌ماند؟ چرا «جندالله» و گروه‌های هم مسلک آن در ایالت بَلوچستان پاکستان جولان می‌دهند، اما از جذب نیرو و غصب زمین در سیستان و بلوچستانِ ایران عاجز می‌مانند؟ چرا داعش از شرق عراق تا قلب سوریه نفوذ می‌کند، اما قادر به نفوذ فیزیکی و ایدئولوژیک در ایران نمی‌شود؟
پاسخ این پرسش‌ها مشخص است: اگر امروز ایران جولانگاه این گروه‌های نامتعارف نشده، دلیل‌اش این است که ایران، برخلاف کشورهای همجوار، دارای یک «حکومت مرکزی» منسجم و مقتدر است که توانسته، ولو با هزینه فراوان، یک «سد نامرئی» در برابر نفوذ ایدئولوژیک این گروه‌ها و یک «سد نظامی» در برابر نفوذ فیزیکی آن‌ها بنا سازد.
افکار عمومی ایران، که گاه بیش از حد از حقایق منطقه و از موقعیت خود در آن غافل به نظر می‌رسد، باید به این امر واقف شود که تضعیف «قدرت مرکزی» یعنی شکستنِ این سدها و جاری شدن سیل گروه‌های تکفیری در سراسر کشور.
این حقیقت انکار ناپذیر این منطقه در عصر «بازیگران غیر دولتی» است که غفلت از آن موجب تکرار تجربهُ افغانستان، عراق، سوریه، لیبی، چاد، مالی و برخی دیگر از کشورهایی که در شرایط مشابه ایران به سر می‌بردند خواهد شد.
به ویژه اینکه قدرت‌های متخاصم منطقه، با محوریت عربستان سعودی و اسرائیل و با همراهی دولت ترامپ، این بار تمام منابع مالی و لوجستیکی خود را با استفاده از دست پرورده های داخلی منافقین و ... برای اطمینان حاصل کردن از فروپاشی شیرازه ایران به کار خواهند گرفت.
در نتیجه، افکار عمومی باید پذیرای این حقیقت باشد که در این منطقه و در بستر ژئوپولیتیک کنونی، جامعهٔ مدنی ایران فرصتِ هیجان‌زدگی و مبادرت به رفتارهای احساسی را ندارد.
این صحنه دیگر مجالِ «سعی و خطا»، پیروی از گروه‌های سطحی و فانتزیک مانند «ری‌استارت» و رسانهُ «من‌وتو» و «آمد نیوز»، فریاد شعارهای مغرضانه علیه نیروهای مسلح، تجمع‌های تلگرامی و هدایت‌شده، پیروی از دستورالعمل‌های التهاب‌آفرین از سوی منافقین، افراد بی هویت و مراکز ناشناس، تخریب زیرساخت‌ها و دویدن به دنبال نوستالژی «رضا شاه» را نمی‌دهد. هیچکدام مان کور نیستیم و مشکلات را می بینیم اما مواظب باشیم کشور عزیزمان پایمال سعودی های خیانت کار، اسراییلی های جنایتکار و کودک کش، آمریکایی های متجاوز و خبیث و آرزوهای بر باد رفته منافقین پلید نشود. مواظب باشیم آنچه را که داریم به پای نداشته هایمان قربانی نکنیم.
اعتراضمان نباید باعث ویرانی ایرانمان گردد و بدانیم دود نا امنی در نهایت چشم همه مان را کور خواهد کرد.
📡 لطفاً نشر دهید.
