چشمانمان رازیبا کنیم بادیدن زیبایی ها(۴)

بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ

  بالاخره یک روز همراه یکی از دوستانم که  قصد داشت برود موسسه ، رفتم در طبقه  اول مرا معرفی کردند به آقایی و گفتند  ایشان دکتر چمران هستند. مصطفی لبخند به لبش داشت و من خیلی جا خوردم  .فکر می کردم که کسیکه اسمش با جنگ  گره خورده و همه از او می ترسند باید  آدم خشنی باشد ، حتی می ترسیدم ،  اما لبخند او و آرامشش مرا غافلگیرکرد . :دوستم مرا معرفی کرد و مصطفی با  تواضعی خاص گفت: شمایید ؟  من خیلی سراغ شما را گرفتم زودتر از اینها  منتظرتان بودم .  مثل آدمی که مرا از  مدتها قبل می شناخته حرف می زد .  عجیب بود .به دوستم گفتم: مطمئنی که  دکتر چمران این است؟ مطمئن بود . مصطفی تقویمی آورد مثل آن تقویمی که  چند هفته قبل سیدغروی به من داده بود  نگاه کردم گفتم: من این را دیده ام . مصطفی گفت:  همه تابلو ها را دیدید ؟ از کدام بیشتر  خوشتان آمد ؟ گفتم: شمع، شمع خیلی مرا متاثر کرد . توجه او سخت جلب شد و با تاکید پرسید: شمع ؟ چرا شمع ؟ من خود به خود گریه  کردم ، اشکم ریخت . گفتم: نمی دانم .  این شمع ، این نور ، انگار دروجود من  هست ،   : من فکر نمی کردم کسی بتواند معنی  شمع و از خودگذشتگی را به این زیبایی  بفهمد و نشان دهد .مصطفی گفت: من  هم فکر نمی کردم یک دختر لبنانی بتواند  شمع و معنایش را به این خوبی درک کند .پرسیدم: این را کی کشیده ؟ من خیلی  دوست دارم ببینمش، و با او آشنا شوم  مصطفی گفت: من بیشتر از لحظه ای  که چشمم به لبخندش و چهره اش افتاده  بود تعجب کردم شما ! شما کشیده اید ؟مصطفی گفت: بله ، من کشیده‌ام.گفتم:  شما که در جنگ و خون زندگی می کنید ،  مگر می شود ؟ فکر نمی کنم شما بتوانید  این قدر احساس داشته باشید . بعد اتفاق  عجیب تری افتاد .   :مصطفی شروع کرد به خواندن  نوشته های من .گفت: هر چه نوشته اید  خوانده ام و دوررا دور با روحتان پرواز  کرده‌ام . و اشکهایش سرازیر شد .این  اولین دیدار ما بود و سخت زیبا بود . بہ روایت غاده جابر